donderdag 2 juni

Spreuk van de dag: bekarlik sultanliktir, ofwel Geen beter leven dan dat van een vrijgezel!

Een nieuwe dag, met al weer een prachtige zonsopkomst. Langzaam worden de dames wakker en bij de koffie / thee worden de plannen voor de dag gemaakt. Een aantal wil naar de Hamman (Rayola Turkish Bath Wellness in Kaya Köy http://rayolaturkishbath.net/nl/index.php
een dorpje in de bergen. Dat was een geweldige ervaring! Met z'n 6-en kregen we een heerlijke 'foam massage', daarna ging Monique naar de schoonheidspecialiste en Marijke, Dinie, Gonnie, Jolette en MJ naar de 30 mnuten 'full body massage'. Oh, wat was dat super! Als herboren stapten we na 3 uur weer in de auto op weg naar de lunch thuis.
Ondertussen gingen Ansje, C10, Alie en Isa de berg af naar het levendige centrum van Gündogan: een schitterende wandeling langs de oever van de zee, vol uitnodigende, lege terrasjes. Maar eerst in het dorp de nieuwe afdingtechnieken toegepast en beladen met nieuwe aankopen was het uiteraard tijd voor een overheerlijke cappuccino: terrasjes voor het uitkiezen! En ja hoor, na veel gewijs en discussie konden we toch ons huis met kenmerkende rode Turkse vlag ontdekken aan de overkant van de baai. Daarna de terugwandeling en de onvermijdelijke klim omhoog voor een koele duik in het zwembad, waar de anderen volledig schoongescrubd en gemasseerd ook al snel arriveerden. En ja, zulke prachtige lijven vragen natuurlijk om een diner buitenshuis. Aldus in jurkjes en elegante schoentjes gestoken weer de berg af naar een restaurant met flonders in het water en de kreeften in een kooi onder water. Zes knipmessende bediendes om ons heen voorzagen ons van fraaie blauwe omslagdoeken tegen het opkomende windje, ook 2 heaters werden aangerold, maar niet aangestoken. De menukaart was veel belovend; de wijnkaart was zodanig geprijsd dat we die maar oversloegen... Heerlijk Turks brood met olie en olijven op het deinende flonder, met ondergaande zon en steeds meer lichtjes op de bergen. Een heerlijke groene salade werd opgediend, en toen... begon het lange wachten. Nog 10 minuten, ladies, nog iets te drinken..? Nog 8 minuten... en toen volgde een staaltje teambuilding: dit namen we niet en en groupe stonden we tot ontsteltenis van de goedwillende obers op, rekenden het wel genuttigde deel af en klommen weer de berg op naar ons huis. Wel sjiek doen en dan niets leveren? Zijn ze helemaal gek! Al gauw kwamen de meest heerlijke borrelhappen op tafel en genoten op ons terras na van ons fantastische uitzicht en de enige juiste beslissing van de dag!